Ps 137, 1 - Ps 137 Zbiorowa lamentacja wygnańców judzkich, połączona z elementami złorzeczenia.
Ps 137, 1 - Zapewne chodzi o kanały nad dolnym Eufratem i Tygrysem, nad którymi zbierali się wygnańcy z Judy, by opłakiwać zburzenie Jerozolimy (uroczystości liturgiczne z obmyciami). Por. Ez 1,1; Ez 3,15.
Ps 137, 3 - Chodziło zapewne o pieśni religijne lub nawet o "pieśni Syjonu" w sensie Ps 46[45] [->Ps 46[45],1]; Ps 48[47] [->Ps 48[47],1]; Ps 76[75] [->Ps 76[75],1]; Ps 84[83] [->Ps 84[83],1] lub Ps 87[86] [->Ps 87[86],1].
Ps 137, 4 - Wśród Izraelitów panowało przekonanie, że godziwy kult można było sprawować jedynie w ziemi Pańskiej, tj. w Palestynie. Ziemia obca była uważana za "nieczystą" (Oz 9,3; Am 7,17).
Ps 137, 5 - Tekst poprawiony; hebr.: "niech zapomni" niezrozumiały.
Ps 137, 7 - Złorzeczenie pod adresem Edomu (sens złorzeczeń: zob. przypis do Ps 54[53],7), częste u proroków. Edomici czynnie pomagali Babilończykom przy zdobyciu miasta w r. 586 i cieszyli się z jego upadku (por. Ab 0,8-15; Ez 25,12nn; Ez 35,5-15).
Ps 137, 8 - Podyktowane prawem odwetu (Wj 21,24) straszne złorzeczenie pod adresem Babilonu odzwierciedla nie tylko nienawiść przeciw okrutnemu najeźdźcy, ale także barbarzyńskie zwyczaje panujące w toczonych wówczas wojnach (por. 2 Krl 8,12; Iz 13,16; Oz 10,14; Oz 14,1; Na 3,10).
Czytaj komentarze do Ewangelii wiara.pl
Realizacja Instytut Gość Media
