Ap 2, 1 - "Aniołowi": zob. Ap 1,20; "Efez": ówczesna stolica Azji Mniejszej.
Ap 2, 6 - Sekta gnostycka głosząca nieskrępowaną swobodę obyczajów (por. Ap 2,15, a także Ap 2,14.20.24).
Ap 2, 7 - "Duch" - Święty; "drzewo życia" (por. Rdz 2,9) to Chrystus jako źródło życia tu w Kościele i w niebie.
Ap 2, 8 - "Smyrna" - prastare, uroczo położone miasto, stolica biskupia św. Polikarpa (zm. ok. 155); "Pierwszy i Ostatni": Chrystus określa siebie Boskim przymiotem z Iz 44,6.
Ap 2, 9 - Żydzi nienawróceni, prześladowcy pierwotnego Kościoła.
Ap 2, 10 - Tzn. w ogóle krótko (por. Rdz 24,55; Lb 11,19; Dn 1,14).
Ap 2, 11 - Symbol wiecznego potępienia (por. Ap 20,14; Ap 21,8).
Ap 2, 12 - "Pergamon" - dawna stolica władców Mizji - Attalidów.
Ap 2, 13 - Aluzja do położenia na górze miasta, siedziby wielu kultów bałwochwalczych.
Ap 2, 14 - Por. Lb 25,1n; Lb 31,16; 2 P 2,15; Jud 0,11. NT śladem tradycji judaistycznej uważa Balaama za typ przewrotnego doradcy. Podobne niebezpieczeństwo grozi chrześcijanom ze strony Nikolaitów.
Ap 2, 17 - "Manny...": por. Wj rozdz. 16 [->Wj 16,1]; J 6,31nn. Symbol życiodajnego pokarmu duchowego, a więc i Eucharystii; "kamyk": symbol dopuszczenia do królestwa Bożego; "imię nowe" (jak w Ap 3,12; Ap 19,12) pozostaje w związku z Iz 62,2; Iz 65,17; i oznacza nową osobowość. Związkowi z Chrystusem towarzyszy wzajemna znajomość nie do przekazania innym.
Ap 2, 18 - "Tiatyra" - przemysłowy ośrodek w Lidii (por. Dz 16,14).
Ap 2, 20 - Imię symboliczne (brzmienie wg LXX) - nosiła je w ST żona Achaba, zwolenniczka kultów pogańskich (1 Krl 16,31; 2 Krl 9,22); "rozpustę": jak w ST (por. np. Jr 3,2-9) oznacza ona przede wszystkim niewierność wobec Boga. Mógł się z nią łączyć nierząd sakralny.
Ap 2, 22 - Sens ten sam, co "rozpusty" w w. 20n.
Ap 2, 24 - Ślady gnozy: wiedza tajemna ma czynić ich odpornymi na zło moralne.
Ap 2, 26 - Obietnica udziału we władzy Mesjasza (por. Ps 2,8n).
Ap 2, 28 - Jest nią sam Chrystus (por. Ap 22,16; 2 P 1,19) lub symbol władzy.
Czytaj komentarze do Ewangelii wiara.pl